Not yet "happy"... but already... at peace.

Tapos na.

Breathe in – breathe out lang yan. Naiyak ko na lahat. Nakakahinga na ako ng maluwag.

“If pain must come,
may it come quickly.
Because I have a life to live,
And I need to live it
In the best way possible.
If he has to make a choice,
May he make it now.
Then I will either wait for him,
Or forget about him.
Waiting is painful,
Forgetting is painful,
But not knowing which to do,
Is the worst kind of suffering.”
-------------Paulo Coelho, By the River Piedra I Sat Down and Wept

Sinabi nya kagabi na suko na talaga sya. Na hindi nya na ako kayang pakisamahan. Na may mahal na raw syang iba.

Aminado ako na malaki ang kasalanan ko. Na nasaktan ko sya, ng sobra, ng maraming beses.

And person gave up. Sinukuan nya ako. Kung kelan nagsisimula na akong magmahal. Isang hakbang na lang, hindi nya pa inihakbang. Isang kirot na lang, hindi nya pa tiniis.

Binalak kong magpakatanga. Na mahalin sya kahit hindi nya na ako mahalin.

Gelo: Sasayangin mo lang ang oras mo.
Miko: Di bale nang masayang, ganon sya kahalaga sa kin.
Sheena: Eh kami? Hindi ba kami mahalaga sayo? Pwede ka lang magpagago, kung walang naghahangad ng oras mo.
Gelo: Gusto namin sya. Maayos syang kasama. Pero hindi nya pwedeng solohin ang oras mo. Pwede lang syang maging parte ng pamilyang binuo mo.
Dony: Pag nagpakatanga ka, pano pa kami makikinig sa advice mo na wag magpakatanga?
Partner: Be responsible for your actions naman, we are looking up to you as our model for growth. Wag mong sirain ung natitira mong credibility.
-------------The Family, Conversations with the Family

Isang buntong hininga.

Salamat sa mga tunay na sumoporta. Sa Family. Kay Billy, Lucky, Jecky, Juls, Noeh. Pati sa taong tumatawag sa king bossing, salamat sa quote LNC. Salamat sa mga online friends ko dito sa multiply.

It is finished.

Multi-Tasking

WARNING:  High Gross Level.  For mature readers only.


Kaninang umaga, nagawa ulit ang bagay na matagal ko ng hindi nagagawa.

Dahil inumaga na ako sa isang overnight drinking session with my barkada in Las Piñas, nagmamadali akong naghanda sa pagpasok sa opisina para salubingin ang Manic Monday.  Bilang almusal, bumili ako ng taho, kumuha ng twalya at clean underwear at pumasok na sa banyo.

Umupo ako sa trono.

And yes, took a $h!t and ate taho at the same time.

Para kasi sa kin, $h!tting is one of the most boring thing to do.  Hindi talaga ako nag-eenjoy.  Kaya bago ako pumasok ng banyo, requirement talaga na meron akong mababasa just to pass the time.  Minsan, kahit nagmamadali na ako, ini-scan ko pa ang bookshelf ko to find a good book to read (or reread).  Pag hindi na kaya, at napilitan akong pumasok sa kasilyas ng walang bitbit, pinagtyatyagan ko nalang basahin ang ingredients na nakasulat sa likuran ng sachet ng shampoo.

Pagnakahanap naman ako ng magandang book, tinatamad na akong tumayo hanggat hindi ako natatatapos ang isang chapter.  thats when the time i brought new things inside the comfort room to make a little bit more... uhm, comfortable.

Mom:  San ka pupunta?
Miko:  E di sa banyo.
Mom:  E bat para saan yang juice at chichiria?  Me dala ka pang aklat.
Miko:  E di magbabasa, kakain, at tatae.  3 birds at one stone.
Mom:  Nyay, hirap talagang magkaron ng sira-ulong anak.
Miko:  Ang boring kaya sa loob.  next time, palagay tau ng music system.  hahaha.
-------------Mom, Conversations

Minsan naman, may nakakatuwang sensasyon ang ibinibigay ng pag-iri.  those are rare instances na parang meron pang mamumuong tensyon, dahan dahang paglabas, kasunod ay isang ginhawang nakakapagpalambot ng tuhod mo.  Sagabal nga lang sa pagnanamnam ng pakiramdam ang biglang tilamsik ng malamig na tubig sa sensitibong balat mo.

Pagnagkapera ako, ung talagang sa sobrang dami eh wala na akong mapagkagastusan, ipapa-carpet ko ang sahig ng banyo ko.  then merong magandang sound system.  

Sa ngaun, magazine/book stand na lang muna ang ilalagay ko.

Sa inyong lahat, enjoy $h!tting.  =)

Put ICE on your Cellphone

A recent article from the Toronto Star, "the ICE idea", is catching
on and it is a very simple, yet important method of contact for you
or a loved one in case of an emergency. As cell phones are carried by
the majority of the population, all you need to do is program the
number of a contact person or persons and store the name as "ICE".
The idea w as thought up by a paramedic who found that when they went
to the scenes of accidents, there were always mobile phones with
patients, but they didn't know which numbers to call.

He therefore thought that it would be a good idea if there was a
nationally recognized name to file "next of kin" under. Following a
disaster in London The East Anglian Ambulance Service has launched a
national "In case of Emergency (ICE)" campaign. The idea is that you
store the word "ICE" in your mobile phone address book, and with it
enter the number of the person you would want to be contacted "In
Case of Emergency ". In an emergency situation, Emergency Services
personnel and hospital staff would then be able to quickly find the
contact information under "ICE".

Please forward this. It won't take too many "forwards" before
everybody will know about this. It really could save your life, or
put a loved one's mind at rest. For more than one contact name simply
enter ICE1, ICE2, ICE3 etc.

A great idea that could make a difference!
-------------Anonymous, Forwarded E-mails

Really, its a great idea.  Hindi ko lang alam kung gaano ka-applicable ang sistemang ito sa pinas.

Being cynical, ang iniisip ko, pag nadisgrasya ka dito, at nakita ang cellphone mo, hindi kaya nakawin na lang ng makakita?  ang sama mang isipin, pero alam ko meron ng mga instances na ganon.

Another thing, halos lahat ng cellphone ngaun, kailangan na ng PIN para ma-unlock.  so meron mang good samaritan that would like to inform your family, mabubuwang sya sa panghuhula kung papano i-access ang cellphone mo.

So the system has a very slim chance of success.  But in case of disaster, that slim chance might make a difference!  

Cooperate!

=)

Help Me I'm Falling...

Hindi ko makakalimutan ang madilim na hapon na yon, 1832H January 7, 2007. Seven is the most mentioned number in the bible, (mentioned 54 times in Revelations alone) thus considered very lucky. Katatapos lang ng date ko with W so me and my Mommy Emma were going back home. The place, intersection ng Taft-Ayala.

Madalang ang FX na dumadaan, at dahil pagod na sa kakalakad, iminungkahi kong sumakay na sa unang jeep na darating. Paghinto ng medyo punong jeep sa tapat namin, nagsimula kaming lumapit ni Mommy.

Mabilis ang mga sumunod na pangyayari. Nakita ko na lang bigla ang mga kamay ko na nakahawak sa semento, ang kalsada kapantay ng aking dibdib. May malamig, basa, at maaligasgas na bumalot sa dalawang paa ko. Nagmadali akong umangat, wala pa ring ideya kung ano ang nangyari sa akin. Narinig ko na lang si Mommy Emma ng makita nya akong umaahon.

“Oh, anong nangyari sa’yo? Hah? Akala ko napaluhod ka lang, nadapa… Kestengyawa, may bukas palang manhole dyan!”
-------------Mommy Emma, Miko’s Memorable Moments

Waaahhh!!! Anak ng pating. Nahulog ako sa manhole!!!

Alam kong hindi ako pa ako mamatay (dahil hindi nag-flashback sa utak ko ang aking nakaraan), pero sa dami ng nakatingin sa akin, sana namatay na ako. Waahhhh!!! Di ko alam kung ang mga usisero sa humintong jeep eh natatawa, naaawa o naiiniis sa katangahan ko.

Tumalikod ako sa jeep na dapat sasakyan namin. Nagbilang ng pinsala. Isang galos sa binti, konting bugbog sa hita na siguradong magpapasa kinabukasan, kumikirot na kanang kamay, masakit na ilong dahil sa di kanais-nais na amoy sa aking mga pa, at higit sa lahat… sugatang pride.

Lintsak talaga. My first blog for this year. Let it not be a preview of things to come. Hahaha.