Bwisit na Baha.

Konting ulan, baha.

Yan ang buhay dito sa Manila. At mukang nagkasundo ang kapalaran para pahirapan ako ng konti. Ang tinutuluyan kong lugar ay hindi pinapasok ng padyak (tribike/sidecar) kaya wala akong choice kundi sumuong sa baha papasok sa opisina.

Wearing polo, black jacket, silk necktie, itutupi ko ang slacks na pantalon at magsa-sandals (hindi pwede flipflops, baka humulos sa paa ko) para maglakad sa bahang hanggang tuhod.

Minsan, maraming naastigan sa pormang yon. They think its kinda heroic for a guy na tiisin ang ganong discomfort for the sake of his job. Biruin mo, ilang mapanganib na bagay ang haharapin mo tulad ng open manhole at lumulutang na patay na daga (i don't know which is more dangerous, certainly the latter is way more frightening).

I walked from my place hanggang sakayan ng jeep malapit sa La Salle Taft. Pansin ko na maraming tumitingin hanggang sa loob ng sinakyan kong jeep. Maybe i look cool wearing corporate uniform, a little wet, smiling a lot, looking that i don't mind the weather, the flood, or the rest of hassles. Yung dalawang estudyante, nagbubulungan pa. Halata naman ako ang pinagbubulungan.

"Let the stormy clouds chase
Everyone from the place
Come on with the rain
I've a smile on my face
I'll walk down the lane
With a happy refrain
Singing, singing in the rain"
-------------Jamie Cullum, Singing in the Rain

Hindi ko sila pinansin. Pagbaba ko, sinabi sa kin ng isang mamang nag-aabang sa go signal ng stop light:

"Brod, bukas zipper mo."
-------------Mamang Nakayellow w/ stripes, Conversations w/ Strangers

WWWAAAAHHH!!! Bwisit!!! Bakit pa nagkaroon ng Baha!!!!!